Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Suwałkach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Suwałkach I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Aneta Ineza Sztukowska
Protokolant:	stażysta Magda Ułanowicz

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2014 r. w Suwałkach

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 7.890,05 zł (słownie: siedem tysiące osiemset dziewięćdziesiąt złotych 05/100) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 4.418,70 zł (słownie: cztery tysiące czterysta osiemnaście złotych 70/100) od dnia 09.08.2013 r. do dnia zapłaty;

II.  Zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 1.830,50 zł (słownie: jeden tysiąc osiemset trzydzieści złotych 50/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  Nakazuje zwrócić powodowi J. S. z kasy Sądu Rejonowego w Suwałkach kwotę 87,50 zł (słownie: osiemdziesiąt siedem złotych 50/100) tytułem nierozdysponowanej zaliczki zapisanej pod poz. 1003/13 na koncie sum depozytowych (konie nr 3) Sądu Rejonowego w Suwałkach.

SSR Aneta Ineza Sztukowska

Sygn. akt I C 1297/13

UZASADNIENIE

Powódka J. S. wystąpiła przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. z pozwem o zapłatę kwoty 5.168,70 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 4.418,70 zł od dnia 09.08.2013 r. do dnia zapłaty. Domagała się również zasądzenia na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swe żądanie powódka podała, iż w dniu 30.06.2013 r. stanowiący jej własność samochód marki A. (...) o nr rej. (...) został uszkodzony na skutek kolizji drogowej. Sprawca kolizji korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu. Ten, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, uznał co do zasady odpowiedzialność za zaistniałą szkodę i – tytułem odszkodowania – wypłacił powódce kwotę 5.362,67 zł. Celem zweryfikowania stanowiska pozwanego co do wysokości doznanej szkody powódka zleciła wykonanie stosownej ekspertyzy technicznej. W oparciu o tę ekspertyzę powódka skalkulowała należne jej – w jej ocenie – odszkodowanie na kwotę 9.781,37 zł odpowiadającą równowartości kosztów naprawy pojazdu. Żądaniem pozwu objęła zaś powódka różnicę należnego jej – w jej ocenie – odszkodowania oraz odszkodowania wypłaconego jej przez pozwanego. Dodatkowo powódka domagał się też od pozwanego zwrotu wydatku poniesionego w związku ze zleceniem wykonania rzeczoznawcy ekspertyzy technicznej określającej wysokość kosztów naprawy jej pojazdu.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 30 sierpnia 2013 r. w sprawie sygn. akt I Nc 1642/13 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Suwałkach żądanie powódki uwzględnił w całości.

Od orzeczenia powyższego pozwane Towarzystwo (...) S.A. w W. w przepisanym terminie wniosło sprzeciw, zaskarżając je w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Argumentując swe stanowisko w sprawie pozwany przyznał, iż co do zasady ponosi odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe powódki na skutek kolizji z dnia 30.06.2013 r. Wskazał jednak, iż roszczenie odszkodowawcze powódki z powyższego tytułu zaspokoił jeszcze przed wszczęciem niniejszego procesu poprzez wypłatę kwoty 5.362,67 zł. Pozwany podnosił przy tym, iż koszty naprawy pojazdu powódki winny uwzględniać amortyzację części jako że w dacie powstania szkody był to już pojazd powódki 10-letni. Jednocześnie pozwany negował zasadność żądania przez powódkę zwrotu wydatku poniesionego w związku ze zleceniem wykonania rzeczoznawcy ekspertyzy technicznej określającej wysokość kosztów naprawy jej pojazdu. Według pozwanego bowiem wydatek ten nie może być bowiem zaliczony do kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw i celowej obrony powódki.

W toku postępowania powódka rozszerzyła powództwo o zapłatę odszkodowania o kwotę 2.721,35 zł, nie domagając się od tejże kwoty odsetek (k. 142).Tak rozszerzonego powództwa strona pozwana nie uznała, podtrzymując argumentację ze sprzeciwu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 30.06.2013. w S. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność J. S.. Sprawca kolizji korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych w Towarzystwie (...) S.A. w W. (bezsporne, dodatkowo dowód: kopia dowodu rejestracyjnego k. 28, potwierdzenie zgłoszenia szkody – w aktach szkodowych, formularz komunikacyjny – w aktach szkodowych).

W wyniku kolizji z dnia 30.06.2013 r. w samochodzie marki A. (...) o nr rej. (...) uszkodzone zostały elementy z prawej strony auta, co skutkowało koniecznością wymiany: błotnika przedniego prawego, wspornika błotnika, nadkola wewnętrznego, poszycia zderzaka przedniego, wspornika zderzaka, tłumika zderzaka bocznego, pokrywy dyszy spryskiwacza, wzmocnienia przedniego poprzecznego, reflektora ksenonowego z kierunkowskazem, reflektora przeciwmgielnego, kraty wlotu powietrza, bocznej kraty wlotu powietrza i filtru powietrza oraz koniecznością naprawy: pokrywy przedniej, tarczy koła przedniego prawego i powłoki lakieru drzwi prawych przednich (dowód: dokumentacja fotograficzna k. 20-27, opinia biegłego sądowego M. S. zasadnicza k. 103-109)

Szkodę powstałą w pojeździe marki A. (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji z dnia 30.06.2013 r. J. S. zgłosiła Towarzystwu (...) S.A. w W. (bezsporne, dodatkowo dowód: potwierdzenie zgłoszenia szkody – w aktach szkodowych). Po zgłoszeniu szkody towarzystwo ubezpieczeń przystąpiło do jej likwidacji. W wyniku podjętych czynności wysokość odszkodowania należnego J. S. w związku z uszkodzeniem jej pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) w wyniku kolizji z dnia 30.06.2013 r. towarzystwo to ustaliło na kwotę 5.362,67 zł, przyjmując, iż kwota ta odpowiada wysokości kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu (bezsporne, dodatkowo dowód: informacja o wysokości szkody w pojeździe z dnia 09.07.2013 r. k. 9-10, kosztorys k. 11-14, decyzja o przyznaniu odszkodowania z dnia 10.07.2013 r. – w aktach szkodowych).

Celem zweryfikowania wysokości odszkodowania przyznanego przez towarzystwo (...) zleciła rzeczoznawcy samochodowemu sporządzenie ekspertyzy kosztów naprawy pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...). Rzeczoznawca ów koszty te oszacował na kwotę 9.781,37 zł (dowód: ekspertyza rzeczoznawcy samochodowego k. 15-18). Za sporządzenie tej ekspertyzy J. S. zapłaciła wynagrodzenie w kwocie 750,00 zł (dowód: faktura k. 19).

W rzeczywistości koszty naprawy pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) związane z kolizją z dnia 30.06.2013 r. ukształtowały się na poziomie 12.502,72 zł. Obejmowały one przy tym koszt naprawy przedmiotowego pojazdu przy uwzględnieniu cen części nowych oryginalnych oraz przy zastosowaniu średnich stawek za roboczogodzinę obowiązujących w rejonie S.. Naprawa pojazdu w powyższy sposób nie spowoduje wzrostu wartości ww. pojazdu w stosunku do jego wartości sprzed kolizji z dnia 30.06.2013 r. Z kolei naprawa przedmiotowego pojazdu przy zastosowaniu części nowych nieoryginalnych (tzw. zamienników) nie przywróci go do stanu sprzed kolizji (dowód: opinia biegłego sądowego M. S. zasadnicza k. 103-109 i uzupełniająca k. 132)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zwanej dalej ustawą (...) - Dz.U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm., z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W kontekście powyższej regulacji rozpatrywać należało odpowiedzialność pozwanego w sprawie niniejszej. Żądanie swe powódka wywodziła bowiem z faktu, iż uszkodzenia w jej pojeździe powstały na skutek szkody wyrządzonej w związku z ruchem pojazdu mechanicznego kierowanego przez osobę, której pozwany ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC udzielał.

Poza sporem w sprawie niniejszej pozostawało, iż sprawca kolizji z dnia 30.06.2013 r. ponosi odpowiedzialność za szkodę w pojeździe powódki. W tym stanie rzeczy porządkująco jedynie zauważyć należy, iż odpowiedzialność ta znajduje swe źródło w art. 436§2 kc w zw. z art. 436§1 kc i 415 kc.

Bezspornym w sprawie niniejszej było także i to, że sprawca przedmiotowej kolizji w dacie zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W takich zaś okolicznościach odpowiedzialność za szkodę zgłoszoną przez powoda przypisać można też pozwanemu (art. 35 ustawy (...)). Odpowiedzialności tej zresztą – co do zasady – pozwany nie kwestionował.

Zakres odpowiedzialności pozwanego regulowany jest z kolei przez art. 36 ustawy (...), w myśl którego odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Granice odpowiedzialności osoby korzystającej z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wyznaczają z kolei art. 361 kc i 363 kc. Zgodnie z powołanymi regulacjami zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naprawienie szkody powinno nastąpić przy tym, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu przyjmuje się, że jej naprawienie polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Zauważyć jednak należy, że gdy przypisuje się zobowiązanemu powinność świadczenia umożliwiającego wyremontowanie samochodu, czyni się to z zastrzeżeniem, że chodzi o koszty celowe, ekonomicznie uzasadnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r. sygn. akt II CR 425/72 opubl. OSNC1973/6/111). Natomiast w wypadku braku ekonomicznego uzasadnienia naprawienia szkody we wskazany powyżej sposób, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do innej formy odszkodowania. Polega ona na zapłaceniu kwoty wyrównującej uszczerbek majątkowy wyrażający się różnicą pomiędzy wartością samochodu przed i po uszkodzeniu. Typową sytuacją, wymagającą określenia zakresu obowiązku odszkodowawczego w powyższy sposób, jest sytuacja, w której koszt naprawy samochodu przekracza wartość samochodu przed wypadkiem; wtedy przywrócenie stanu poprzedniego pociąga za sobą dla poszkodowanego nadmierne koszty - art. 363 § 1 k.c. in fine (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1971 r. sygn. akt II CR 475/70, OSPiKA 1971/12/231, wyrok Sądu Najwyższego z dnia wyrok z dnia 1 września 1970 r., sygn. akt II CR 371/70, OSNCP 1971, nr 5, poz. 93; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r. sygn. akt V CKN 903/00, OSNC 2003/1/15).

W sprawie niniejszej obie strony postępowania stały na zgodnym stanowisku, iż naprawa pojazdu powódki była opłacalna pod względem ekonomicznym i że wobec tego roszczenie odszkodowawcze powódki limituje wysokość kosztów jego naprawy. Wysokość tychże kosztów stanowiła jednak już okoliczność sporną.

W celu rozstrzygnięcia zaistniałego między stronami postępowania sporu dopuścił Sąd dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego M. S.. W opinii tej biegły wysokość kosztów naprawy pojazdu powódki określił na kwotę 12.502,72 zł. Podkreślenia wymaga przy tym, że za zasadne – w realiach sprawy niniejszej – uznał Sąd przyjęcie wariantu naprawy pojazdu powódki zakładającego użycie części zamiennych nowych oryginalnych (nie tzw. zamienników). Sąd nie podziela bowiem stanowiska reprezentowanego przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń w zarzutach do opinii zasadniczej biegłego M. S. jakoby części zamienne alternatywne były porównywalne co do jakości i trwałości z częściami zamiennymi oryginalnymi. Materiał, z którego są wykonane części alternatywne, jest bowiem z reguły gorszej jakości aniżeli materiał, z jakich wykonane zostają części oryginalne. Poza tym części alternatywne niejednokrotnie nie komponują się ze sobą i pozostałymi elementami naprawianego auta. Tymczasem o przywróceniu uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego (tj. stanu sprzed kolizji) można mówić jedynie wówczas, gdy stan tego pojazdu po dokonanej naprawie odpowiada pod każdym względem (stan techniczny, zdolność użytkowa, części składowe, trwałość, wygląd estetyczny itp.) stanowi tegoż pojazdu sprzed wypadku (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 listopada 1992r., I ACr 410/92, OSA 1993/8/57). Jak wskazał zaś biegły M. S. w opinii uzupełniającej, użycie do naprawy pojazdu powódki części alternatywnych (tzw. zamienników) przywróciłoby jedynie sprawność techniczną auta, nie doprowadzając go jednak do stanu sprzed kolizji. Ponadto, jak wynika z doświadczenia życiowego, samochód powodów jako samochód „pokolizyjny”, nawet po najbardziej starannej naprawie, na rynku oceniany będzie jako pojazd mniej wartościowy od pojazdu tej samej marki, w zbliżonym wieku i stanie technicznym, który nigdy nie został uszkodzony. Użycie do naprawy pojazdu części zamiennych alternatywnych dodatkowo jeszcze, obniżyłoby tę wartość, co - zdaniem Sądu - przemawia za zasadnością kalkulowania kosztów naprawy auta przy uwzględnieniu ceny nakładki oryginalnej. Dodać też należy, że zbliżony do zaprezentowanego powyżej pogląd wyraził też Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 12 kwietnia 2012 r. w sprawie III CZP 80/11, w tezie której czytamy: Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi.”. Jak wynika z opinii zasadniczej biegłego sądowego M. S. naprawa pojazdu powódki przy użyciu części zamiennych nowych oryginalnych nie spowoduje wzrostu wartości przedmiotowego pojazdu w stosunku do jego wartości przez kolizją. Stąd też nie sposób było podzielić poglądu strony pozwanej, że naprawa ta doprowadziła do bezpodstawnego wzbogacenia powódki. Podkreślić należy, że opinie biegłego sądowego M. S. ocenił Sąd jako pełnowartościowy dowód w sprawie. Są one bowiem czytelne, wnikliwe, szczegółowe, a konkluzje w nich zawarte nie budzą żadnych wątpliwości co do ich logicznej poprawności.

Skoro wysokość kosztów naprawy pojazdu powódki ukształtowała się na poziomie 12.502,72 zł, to – po uwzględnieniu faktu, iż jeszcze przed procesem pozwany wypłacił powódce z powyższego tytułu kwotę 5.362,67 zł - uznać należało, że roszczenie powódki (w części dotyczącej zapłaty równowartości kosztów naprawy) zamyka się kwotą 7.140,05 zł. Do kwoty tej doliczyć jeszcze należało kwotę 750,00 zł. Za usprawiedliwione uznał Sąd bowiem również żądanie powódki z tytułu zwrotu kosztów wydatkowanych na przedprocesową ekspertyzę rzeczoznawcy samochodowego. Koszty poniesione przez powódkę w związku ze sporządzeniem tej ekspertyzy pozostają bowiem w normalnym związku przyczynowym z poniesioną przez powódkę w wyniku kolizji z dnia 30.06.2013 r. szkodą. Powódka jako osoba nie posiadająca fachowej wiedzy, celem określenia w pozwie zakresu przysługującego jej roszczenia, miała prawo skorzystać z pomocy fachowca (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie III CZP 24/04, opubl. OSNC/2005/7-8/117). Jak pokazał przy tym niniejszy proces (opinie biegłego) wnioski i ustalenia zawarte w tejże ekspertyzie były prawidłowe. Koszt, zwrotu którego się powód domagał (750,00 zł), udowodniony został zaś należycie stosowną fakturą.

Reasumując - za uzasadnione uznał Sąd roszczenia powoda do kwoty 7.890,05 zł, na którą to kwotę złożyły się pozycje następujące:

- 7.140,05 zł (koszty naprawy pojazdu, przy uwzględnieniu kwoty wypłaconej powódce przez pozwanego przed procesem)

- 750,00 zł (koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie powódki przed procesem)

Stąd też orzeczono jak w pkt I wyroku. Wskazać przy tym należy, iż o odsetkach Sąd orzekł z mocy art. 14 ustawy (…) w zw. z art. 481 § 1 kc.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 kpc w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm ). Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu pozwany, który przegrał sprawę w całości winien zwrócić powódce wyłożone przez nią koszty, na które złożyła się zaliczka na poczet opinii biegłego w części, w jakiej została wykorzystania (217,50 zł), opłata od pozwu (łącznie 396,00 zł) oraz wynagrodzenie fachowego pełnomocnika, który powoda reprezentował powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa (1.217,00 zł).

O zwrocie zaliczki (pkt III wyroku) rozstrzygnięto w oparciu o art. 79 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.).

SSR Aneta Ineza Sztukowska